Σχέδια ζωής

Κόρη του δημιουργού της φαρμακοβιομηχανίας Genepharm, Νίκου Βιγκόπουλου, και της Μελίνας Τζιρατούδη, η Μαρία -αδελφή του Αχιλλέα Βιγκόπουλου- έγινε «κατά παραγγελία» αρχιτέκτονας. Πλέον, όμως, το απολαμβάνει!

Μόλις μπεις στο σπίτι της Μαρίας Βιγκοπούλου στη Φιλοθέη σε αγκαλιάζει η εντύπωση πως οι νόμοι του πραγματικού κόσμου παύουν να λειτουργούν. Κρεμ αποχρώσεις αντανακλούν το πλούσιο ηλιακό φως, ένα διάχυτο άρωμα γαργαλάει την όσφρηση, ένας άγριος παπαγάλος σε υποδέχεται με κραυγές γέλιου από τη γωνία και η άνευ ράτσας σκυλίτσα χοροπηδάει ανενόχλητη από τις απρόσμενες εμφανίσεις των μικρών αιλουροειδών που περιφέρονται χωρίς ήχο. 
«Είμαι η αρχιτέκτονας του σπιτιού που ζουν ένας παπαγάλος, ένας σκύλος και δεκαπέντε γάτες», λέει γελώντας. 

 
Από τα δάχτυλά της κρέμεται μια μικρή ροζ νεκροκεφαλή -η τελευταία τάση της μόδας- ενώ μοναδικό της άλλο στολίδι, ένα ζευγάρι διαμάντια. 
«Ήμουν ατίθαση κι έκανα τη ζωή των γονιών μου πραγματική κόλαση. Δεν είχα υπαρξιακές κρίσεις, κρίσεις πείσματος είχα. Ήθελα να γίνεται το δικό μου -εκμεταλλευόμουν το γεγονός πως ήταν χωρισμένοι- και το κατάφερνα. Η μητέρα μου ήρθε στην Αθήνα από την Αλεξανδρούπολη και ο πατέρας μου από την Καλαμάτα. Αυτοδημιούργητος, ξεκίνησε να ασχολείται με τα φαρμακευτικά γιατί πίστεψε σε αυτά κι έφτιαξε την Genepharm γιατί είχε τόλμη. Ήμουν τριών χρόνων όταν μετακομίσαμε στη Φιλοθέη και δεκαπέντε όταν μου μπήκε η ιδέα να τελειώσω το σχολείο στην Αμερική. Βρήκα ένα πρόγραμμα ανταλλαγής μαθητών κι επέμεινα μέχρι που οι γονείς μου έδωσαν, με μισή καρδιά, τη συγκατάθεσή τους να φύγω. Δεν ήξερα τι θα πει αμερικανική επαρχία και "προσγειώθηκα" σε ένα σπίτι με γουρουνάκια στον κήπο, στo Λάνκαστερ της Πενσιλβανίας! Έκανα αίτηση και κατάφερα να μεταφερθώ πιο κοντά στον "πολιτισμο", στο Φρίχολντ του Νιου Τζέρσεϊ. Ανακάλυψα μάλιστα ότι παίρνοντας κάποια επιπλέον μαθήματα, μπορούσα να αποφοιτήσω νωρίτερα κι έτσι δεκαέξι χρόνων τέλειωσα το σχολείο». 
Όνειρό της να ζήσει στη Νέα Υόρκη και να σπουδάσει μόδα στο Parson's School of Design. Κάνει τις απαιτούμενες ενέργειες, η επιθυμία της όμως σκοντάφτει στην ισχυρότερη θέληση του πατέρα της. 

Δεν τη χρηματοδοτεί κι έτσι, μερικούς μήνες αργότερα, «ηττημένη από τη δύναμη του χρήματος», ξεκινά αρχιτεκτονική στο Northeastern University της Βοστόνης. Παίρνοντας bachelor το '91, γυρίζει «προσωρινά» στην Αθήνα, παντρεύεται τον παιδικό της έρωτα και μένουν για επτάμισι χρόνια μαζί. Όμως το σοκ στη ζωή της δεν είναι το διαζύγιο που ακολουθεί, αλλά ο θάνατος του πατέρα της. 
«Δεν υπήρχε εκείνη την εποχή τίποτε να με κρατάει εδώ και αποφάσισα να σπουδάσω ντοκιμαντέρ στη Νέα Υόρκη. Ένα χρόνο μετά, συνειδητοποίησα ότι το να γυρνάω με ένα συνεργείο κινηματογραφιστών τον κόσμο ήταν ένα ψέμα που έλεγα στον εαυτό μου! Έτσι, επέστρεψα. Μέσα από την αλλαγή αντλώ ενέργεια -είναι ίσως ο τρόπος να αρνούμαι πως μεγαλώνω. Τώρα θέλω να εστιάσω σε ένα στόχο», λέει. 
Αφότου γύρισε στην Ελλάδα, ανέλαβε την ανακατασκευή των κτιρίων της Genepharm κι επανασυνδέθηκε με την αρχιτεκτονική. 
 
«Σύντομα το project τελειώνει, ξεκαθάρισα όμως το πλαίσιο στο οποίο θέλω να κινηθώ. Αγαπώ το σχεδιασμό, τα αντικείμενα, την αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων και κτιρίων».